Zuid-Afrika, in de tijd van apartheid: een rit vol moed en menselijkheid

Naam verteller: Gorrit

Onze buren en vrienden hadden een huishoudelijke hulp, Elisabeth. Ze kwam oorspronkelijk uit Rhodesia, maar woonde al jaren in Elim, bij het grote ziekenhuis dat ooit door Zwitsers was gesticht en in 1982 werd genationaliseerd. Wij leefden nog midden in de tijd van de georganiseerde apartheid.

Elisabeth was een bijzondere vrouw, getrouwd, met drie kinderen. Eind 1980 kwam ze naar me toe met “a very special question for master van Berkum”: of ik haar met al haar bezittingen en kinderen terug naar haar dorp in Zimbabwe wilde brengen, zo’n 225 kilometer verderop.

We spraken af. Op de dag zelf werd alles opgeladen: dakplaten, kachels, meubels, kinderen; de hele wereld van Elisabeth op mijn vrachtwagen. Tot de eerste grenspost ging het goed. Toen stokte het. Teruggestuurd. Op zoek naar een gids. De dag gleed voorbij, de duisternis viel.

Ver weg, ergens in het niemandsland tussen twee werelden, namen we afscheid. Zij naar huis, ik terug over de grens, met alleen het geluid van de nacht achter me.