Toen ik moedig was…

Naam verteller: Liesbeth Duyf

Toen ik moedig wérd, daar moet ik het eerst over hebben.
Tien jaar ben ik, als we in Indonesië bijna dagelijks met een paar kinderen in het zwembad tussen onze huizen rondklooien.
Zdenjek, al elf, is er gelukkig weer bij en ik duw hem (waar haal ik toch opeens die brutaliteit en kracht vandaan?) onder water.
Proestend komt hij boven, klimt het bad uit, kijkt nijdig naar mij om en beent boos naar huis.

Toen heb ik (moeder opperde naar hem toe te gaan) de moedspier leren gebruiken.
Ik dacht maar één woord: sorry.
En ‘kan ik niet’ of ‘ja maar’, dat mocht ik niet denken, dan schudde ik mijn hoofd.
Wel zag ik mijn opwelling van dat onder duwen en zijn heftige afweer steeds voor me, dat mocht, daar ging het om.

En mooi, op de terugweg: geen lood meer onder de voeten.
Dit moest ik doen, rechtvaardig was het.

Die moedspier werd een sleutel tot mijn geluk.
Hoe die me jaren later, ondanks wanhoop, mijn vak bracht vertel ik graag.